Op de avond rond 19.00 kreeg ik een appje van de aanstaande papa: “Het is aan het rommelen!”
Dat vind ik altijd heel fijn zodat ik kan zorgen dat al mijn spullen gechecked zijn en dat ik iets te snacken in mijn tas stop om bij het volgende telefoontje klaar te zijn om in de auto te springen.
Rond 22.00 was er een centimeter ontsluiting dus durfde ik het aan om mijn bed op te zoeken en hopelijk een paar uur te kunnen slapen.
Een paar uur later volgt dan het spannende appje: ” 5 centimeter! We gaan nu kijken welk ziekenhuis plek heeft.”
Het is namelijk niet altijd zeker of je kunt bevallen in het ziekenhuis van je eerste keus.
Gelukkig was dat deze keer wel mogelijk en ik spoedde mij naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis.
Daar aangekomen werd ik opgewacht door de verloskundige die zojuist de bevalling had overgedragen aan de klinisch verloskundige omdat er meconium ( de eerste ontlasting van de baby, deze is zwart van kleur en heel erg kleverig) in het vruchtwater zat. Op dat moment wordt het een medische bevalling en neemt het ziekenhuis de begeleiding over.
Toen ik zachtjes de kamer instapte werd me direct duidelijk dat de aanstaande mama het niet makkelijk had, de pijn van de weeën was toch een stuk heftiger dan zij had verwacht.
Na overleg kreeg zij een ruggenprik en dat gaf even een beetje verlichting. De scherpe kantjes worden er dan net even afgehaald maar je voelt de weeën nog wel degelijk!
Via de monitoren werd de hartslag van de kleine goed in de gaten gehouden en op een gegeven moment werd duidelijk dat de kleine meis het niet meer fijn vond en ze toch echt snel geboren zou moeten worden.
Mama deed zo haar best, wat een power! Een knip moest gezet om de kleine te helpen sneller geboren te worden.
En toen kwam de wervelwind, binnen drie seconden stond de kamer vol met artsen die de kleine Lynn meenamen.
De verloskundige had heel scherp opgemerkt dat het de kleine niet lukte haar eerste ademhaling te nemen.
Via een stil alarm staat er direct een compleet team van artsen klaar om hulp te verlenen. Dit gebeurt meestal in een aparte kamer , op dezelfde gang, waar alle apparatuur klaar staat.
De papa ging met zijn dochter mee en een paar minuten later werd ik opgehaald om foto’s te kunnen nemen van een prachtig roze meisje.
Ze bleek meconium ingeademd te hebben wat door de kinderartsen uitgezogen werd en daarna kleurde ze prachtig bij. Ze liet zelfs een protesterend huiltje horen wat natuurlijk fantastisch is om te horen na de stilte eerder!
Papa mocht haar lekker meenemen terug naar mama die niet kon wachten om haar dochter te bewonderen.
Na de verdere controles , en natuurlijk papa die de eer had om zijn meisje voor het eerst aan te kleden, op de foto te hebben gezet liet ik dit prachtige gezin achter in hun nieuwe wereld.
Utrecht is weer een wereldburgertje rijker!
Monique Verbeek fotografie 